Bir Cuma sabahı gürledi gökler, Ellibin tuğ üzre, ellibin yürek. Kılıçlar sıyrıldı Allah-ü Ekber! Bizans, Türk'e vatan olsun diyerek.Kılıç kelle biçer, ok kargı deler, Malazgirt Ovası kana boyanır. Gaziler haykırır, şehitler gürler, Vatanda yeni bir tarih uyanır.Çöktü Roma ve sustu zaman, Şehitler, gaziler toplandı bir bir. Başbuğlar başbuğu yüce Alparslan, Dedi, 'Hep birlikte alalım tekbir!'Eğilmez sanılan nice mağrur baş, Türk'ün karşısında eğilir, çöker. Rumlarla başlayıp süren her savaş, Her kale burcuna bir bayrak diker.
MALAZGİRT MEYDAN SAVAŞI'NA HAZIRLANIŞ
Alparslan, Malazgirt Meydan Savaşı'ndan önce bütün tedbirleri almış, gereken her türlü hazırlığı yapmıştı. Ünlü veziri Nizamül-Mülk'ü Hemedan'a gönderdi. Çıkacak herhangi bir karışıklığı önlemesi ve istenirse yeni asker yollaması için tembihde bulundu.Ayrıca Bizans kuvvetlerinin gücünü öğrenmek için de bir öncü kuvveti Bizans Ordusu'na göndererek küçük bir çarpışma yapıldı. Bu keşif savaşında Bizans komutanı Basilakes tutuklandı. Ondan edinilen bilgilere göre Alpaslan gerekli önlemi aldı. Bizans Ordusu'nda Frenk, Norman, Slav, Gürcü, Peçenek ve Ermeni askerleri de yer alıyordu. 200 bin kişilik Bizans Ordusu'na karşı 50 bin kişilik bir kuvvetle nasıl karşı koyulacağının plânlarını hazırladı. Ordusunu savaş düzenine sokan Alparslan, 25 Ağustos 1071 tarihinde askerlerinin morallerini güçlendirmek için devamlı tekbir getirmelerini, düşmanların morallerini bozmak için de sürekli, boru ve davul çalmalarını, oklar atmalarını emretti.Sultan Alparslan, amcası Tuğrul Bey zamanında Selçuklu ordusunda hizmet veren yaşlı ve yorgun eski orduyu dağıtmış yerine genç ve dinamik bir ordu kurmuştu. İçlerinde Süleyman Şah, Mansur, Porsuk, Bozan ve Savtekin gibi yetenekli komutanlar olup süvariler de bozkır savaşlarında pişmiş, seri manevra kabiliyetine sahip seçkin askerlerden oluşuyordu.26 Ağustos 1071 tarihinde başta halife olmak üzere bütün İslâm âlemi, camilerde cuma namazını kılıyor, Kur'an okuyarak Türk Ordusu'nun zaferi için dua ediyordu. Hatta Halife, bütün İslâm ülkelerindeki hutbelerde şu duanın okunmasını emretti:"Allah'ım, İslâm sancağını yücelt, ona yardım et! Başını ezmek ve kökünü kazımak üzere müşrikliği hezimete uğrat. Sana itaatte canlarını feda edip, kanlarını akıtan yolunun mücahitlerini kuvvetlendir. Zafer ile yardım et. Sultan Alparslan'ın senden dilediği yardımı esirgeme ki, o bu sayede hükmünü yürütsün. Senin dinini şerefli ve yüce tutabilmesi için ordusunu meleklerinle destekle. Çünkü o, malı ve canıyla emirlerine uymak için rahatını terketti.
Çünkü sen yüce kitabında: «Ey iman edenler! Can yakıcı bir azaptan sizi kurtaracak kazançlı bir yolu göstereyim mi? Allah'a ve Peygamberine inanırsınız, mallarınızla ve canlarınızla Allah yolunda savaşırsınız...» m buyuruyorsun. Senin sözün gerçektir.Ey Müslümanlar! Samimi bir niyet ile Allah'a yal varınız. Çünkü Allah kitabında şöyle buyuruyor:"Ey Muhammedi Onlara, 'dualarınız olmasa, Rab-bim size niçin değer versin,' de..." !2'Onun güçlü ve kuvvetli olarak düşmanlarını mahvetmesi, sancağı yükseltip zaferlerin en ulvîsine eriştirmesi için Allah'a dua ve niyazda bulununuz."Alparslan beyaz bir ata binmiş, baştan ayağa beyaz elbiseler giymiş, atının kuyruğunu kendi eliyle sıkıca bağlamış, ok ve yayını çıkartmış, kılıcını kuşanmış, kalkanını eline almıştı. Bu da sultanın, askerin başında bizzat savaşacağını gösteriyordu.Malazgirt Ovası'nda bütün Türk Ordusu cuma namazını kılmış, Allah'a zafer kazanmaları için dua etmişti. Alparslan; Artuk, Süleyman Şah, Porsuk, Bozan, Sav Tigin ile diğer beyleri ve askerleri ile helâllaştı. Şehit olursa oğlu Melikşah'a bağlı kalmalarını vasiyet etti. Karşısında, vereceği emirle canlarını seve seve feda edeceği kahraman askerlerden oluşan ordusu sessiz sedasız Alparslan'ın ne söyleyeceğine kulak kesilmişti.
Alparslan, kılıç ve topuzunu eline alarak şu özlü hitabede bulundu:"Askerlerim! Yiğitlerim! Bugün burada ne emreden bir sultan, ne de emir alan bir asker vardır. Bugün ben sizlerden biriyim ve sizlerle birlikte savaşacağım.
Bugün burada Allah'tan başka bir sultan yoktur. Biz ne kadar az olursak olalım, düşman ne kadar çok olursa olsun, bütün Müslümanların, zaferimiz için dua ettikleri şu anda, kendimi düşman üzerine atacağım. Ya zafer kazanırız, ya şehit olarak cennete gideriz. İsteyen benimle gelsin, isteyen geri dönsün. Ben memleket için, İslâm için ölüme koşuyorum. Beni takip edenler ve kendilerini Yüce Allah'a adayanlardan şehit olanlar Cennet'e, sağ kalanlar ise ganimete kavuşacaklardır. Ayrılanları ahi-rette ateş; dünyada da alçaklık beklemektedir.Ey askerlerim! Eğer şehit olursam bu beyaz elbise kefenim olsun. O zaman ruhum göklere yükselecektir. Benden sonra oğlum Melikşah'ı tahta çıkartınız ve ona itaat ediniz. Zaferi kazanırsak istikbal bizimdir" dedi.Alparslan atından indi. Son kez secdeye varıp ellerini kaldırarak Allah'a şöyle dua etti:"Ya Rabbî! Sana inanıyor ve tapıyorum. Büyüklüğün karşısında yüzümü yere sürüyorum. Allah'ım senin yolunda, senin uğrunda savaşıyorum. Ey Yüce Allah'ım! Kalbim ve niyetim halistir. Bana yardım et, söylediğimde yalan varsa beni kahret!" dedi ve şimşek hızıyla atı-, na atladı. Onun bu sözleri üzerine zaten moralleri yüksek olan askerleri iyice coşmuştu.
Malazgirt: Çağları Aşmışız Biz!
“Ömür! Ne de kısaymış!” deyiverdin. Yurdunu yuvasını terk eden on binler, etrafında etten duvar örmüşler; bir vücudun azaları olmuşlardı. “Essalatü hayrun minen nevm” ovaya dalga dalga yayılıyor; Fırat’ın ve Dicle’nin çocukları saf tutuyordu. En önde sen; sağında Yesevi’nin, solunda Muzuri’nin yiğitleri; arkanda derya gibi akıp giden kırk bin aşk ve dava eri… Nasr okunuyor; maverada melekler, ilahi koroya eşlik ediyordu. Buhara’dan kopup gelen çekik gözlüyle… toprağın rengine boyanmış, Zaho’dan sancağa koşan Hanzele soylular… rahmet sağanağında yıkanmaya gelmişlerdi, bereket sabahında… En duru haliyle Kutsal Mesaj’a ram olalı nice asırlar geçmiş; her tecrübe, gönül iklimine meltem oluvermişti. Sen de ecdadından aldığın adalet bayrağını burçlara dikmiş… “Öldürmek istediğiniz, kuduz bir köpek olsa bile işkence etmeyiniz!” düsturunu Alemlere Rahmet Olarak Gönderilen’den almış; atının değdiği yer, Vareden’in Adıyla emanetine girmişti. Evin toprak, libasın kefenin; sen de Selahaddin’e teslim edeceğin sancağı, küfrün kalbine saplayacağın o anı gözlerken, kim bilir neler düşündün, neler? Karşında zulmün elebaşları; Frenk, Slav, Rum, Ermeni, Alman, İtalyan, Leh…. yine bir talandan geliyorlar; Sivas’ı, Erzurum’u yakıp yıkıp, taş üstünde taş komazken… seni de Isfahan’a gerisin geri yollamaya and içmiş, yüz binlerle Haçlı… “Kimi Hindu; kimi yamyam; kimi bilmem ne bela / Hani, tauna da zuldür bu rezil istila!” “Küfür tek millet!”ti ve sen de bu Kutlu Çağrı’ya davet etmiştin İbrahim soyluları. Kimi Dohuk’tan, kimi Taif’ten… “Zulüm ile abad olunmaz”dı… ve vakit tamamdı. Elbet hesabı görülecekti; aç arslanlara parçalatılan mü’minlerin… “İnsan değil bunlar; düpedüz cadı!” denerek Paris meydanında yakılan Çingene’nin… Toprağı gaspedilen İskoçyalının… Teslis’i reddettiği için başı gövdesinden ayrılan Sümeyyelerin… ahı yerde kalmayacak; Güney’in çocukları, Kuzey’in mazlumlarına nefes olacak; “Zulüm ne yandan gelirse gelsin!” tar u mar edecekti. Açe’de, Rabat’ta, Sevilla’da, Taşkent’te, Uygur’da, Hartum’da, Kerbela’da, Diyarbakır’da… eller senin zaferin için kalkıyor; senin yanında olamamanın vicdan azabını çekenler, “Bir zırh olsun, göndereyim!” diyerek, ezik ve mahcup, billurdan göz yaşlarını sana yolluyorlardı. “Nice az topluluklar vardır ki, çok topluluklara galip geldiler!” bir kez daha hakikat olacak mıydı? “Zafer kesin!” zannıyla, katar katar şarap yüklü atlarını geride tutan çağın Nemrut’u, nereden bilecekti, şarap lağımında boğulacağını!... Günün birinde bir senarist çıkar mıydı? Macarca, Çekçe, Fince, Rusça, Yunanca… nara atıp gayyaya yuvarlanan kiralık katillerle…. Türkçe, Zazaca, Kırmance, Arapça, Farsça… yakarışlarla Firdevs’e uçan alp yiğitlerin iklimler aşıp gelen nur halkalarını… bir sahnede gözler önüne serip, zaman ve mekan perdesini aralayan “yedinci sanat”ını beyaz perdede konuşturan! An olur; beyaz atınla, beyaz elbisenle, beyaz bir mektup bırakırsın; ak gönüllerden Akıncı yüreklere akarak, akın akın… Asırlardan asırlara… Kırk binlik orduna, uçsuz ovada Cuma kıldırmış; birazdan dünyayı terk edecek birinin haykırışıyla:
“Askerlerim! Yiğitlerim! Bugün burada ne emreden bir sultan, ne de emir alan bir asker vardır. Bugün ben sizlerden biriyim ve sizlerle birlikte savaşacağım.
Bugün burada Allah’tan başka bir sultan yoktur. Biz ne kadar az olursak olalım, düşman ne kadar çok olursa olsun, bütün müslümanların, zaferimiz için dua ettikleri şu anda, kendimi düşman üzerine atacağım. Ya zafer kazanırız, ya şehit olarak cennete gideriz.
İsteyen benimle gelsin, isteyen geri dönsün.” “ Ey askerlerim! Eğer şehit olursam bu beyaz elbise kefenim olsun. O zaman ruhum göklere yükselecektir.” “Yâ Rabb! Seni kendime vekil yapıyorum.
Azametin karşısında yüzümü yere sürüyor ve senin uğrunda savaşıyorum.
Ey Allah’ım! Niyetim halistir, bana yardım et. Sözlerimde hilaf varsa beni kahret.” demiştin de bir tek fert ayrılmamıştı, mertlik kafilesinden. Ortada ve en önde sen, cansiperane çarpışıyordun, namerte karşı. Komutandan ter akmayınca, askerden kan akar mıydı? Feda ettin kendini, tehlikeyi bertaraf ettin; sonra senden gelen bir sarma, bir dalmayla… bir bozgun, bir utanç kaldı, satılık beyinlere… İşgale gelenler, yürek fethini gördüler; mahcup, ama adam gibi adamlarla savaşmanın gururuyla… Ulaklar, zaferini okyanus ötelerine duyuruyor… Lahor çarşısında, Hindukuş zirvelerinde, Sibirya steplerinde, Kinşasa çöllerinde, Larnaka sahillerinde, Bilal’in ülkesinde, Sieera Leone’de…
sokaklar “Hak geldi, batıl yok oldu!” şuuruyla coşuyor; bin yıllık Konstantin iktidarı yer ile yeksan oluyordu. Kuzeye yöneliş seninle doruğa çıkmış; kıskaç daralmıştı. Senin davan ne ırk, ne toprak, ne de şöhretti. Eğer öyle olsaydı, beşte bir kuvvetinle, “görünmez kuvvetler” imdadına koşar mıydı?
“Ayrılıkta gazap, birlikte rahmet vardır!” şuuruyla, ayrıştıracak alt kimliklerinden sıyrılmış; kavmiyetçilikten haya etmiştin.
Seninle başlayan zulme karşı direniş muştusu, Anadolu’yu cahiliye enkazından kurtarmış; Trabzon, Çanakkale, Diyarbakır üçgeninde ırklar üstü bir medeniyetin tohumları atılmış… Söğüt ruhu, sınır tanımamış; Avrupa illerini imar edip, Boşnak, Pomak , Arnavut gönüllere deva olmuştu. Mohaç’ta sönen medeniyet meşalesini yakacak er, kim bilir hangi coğrafyadan atını sürmekteydi?
Tarık Sezai KARATEPE /haber hilal
“Ömür! Ne de kısaymış!” deyiverdin. Yurdunu yuvasını terk eden on binler, etrafında etten duvar örmüşler; bir vücudun azaları olmuşlardı. “Essalatü hayrun minen nevm” ovaya dalga dalga yayılıyor; Fırat’ın ve Dicle’nin çocukları saf tutuyordu. En önde sen; sağında Yesevi’nin, solunda Muzuri’nin yiğitleri; arkanda derya gibi akıp giden kırk bin aşk ve dava eri… Nasr okunuyor; maverada melekler, ilahi koroya eşlik ediyordu. Buhara’dan kopup gelen çekik gözlüyle… toprağın rengine boyanmış, Zaho’dan sancağa koşan Hanzele soylular… rahmet sağanağında yıkanmaya gelmişlerdi, bereket sabahında… En duru haliyle Kutsal Mesaj’a ram olalı nice asırlar geçmiş; her tecrübe, gönül iklimine meltem oluvermişti. Sen de ecdadından aldığın adalet bayrağını burçlara dikmiş… “Öldürmek istediğiniz, kuduz bir köpek olsa bile işkence etmeyiniz!” düsturunu Alemlere Rahmet Olarak Gönderilen’den almış; atının değdiği yer, Vareden’in Adıyla emanetine girmişti. Evin toprak, libasın kefenin; sen de Selahaddin’e teslim edeceğin sancağı, küfrün kalbine saplayacağın o anı gözlerken, kim bilir neler düşündün, neler? Karşında zulmün elebaşları; Frenk, Slav, Rum, Ermeni, Alman, İtalyan, Leh…. yine bir talandan geliyorlar; Sivas’ı, Erzurum’u yakıp yıkıp, taş üstünde taş komazken… seni de Isfahan’a gerisin geri yollamaya and içmiş, yüz binlerle Haçlı… “Kimi Hindu; kimi yamyam; kimi bilmem ne bela / Hani, tauna da zuldür bu rezil istila!” “Küfür tek millet!”ti ve sen de bu Kutlu Çağrı’ya davet etmiştin İbrahim soyluları. Kimi Dohuk’tan, kimi Taif’ten… “Zulüm ile abad olunmaz”dı… ve vakit tamamdı. Elbet hesabı görülecekti; aç arslanlara parçalatılan mü’minlerin… “İnsan değil bunlar; düpedüz cadı!” denerek Paris meydanında yakılan Çingene’nin… Toprağı gaspedilen İskoçyalının… Teslis’i reddettiği için başı gövdesinden ayrılan Sümeyyelerin… ahı yerde kalmayacak; Güney’in çocukları, Kuzey’in mazlumlarına nefes olacak; “Zulüm ne yandan gelirse gelsin!” tar u mar edecekti. Açe’de, Rabat’ta, Sevilla’da, Taşkent’te, Uygur’da, Hartum’da, Kerbela’da, Diyarbakır’da… eller senin zaferin için kalkıyor; senin yanında olamamanın vicdan azabını çekenler, “Bir zırh olsun, göndereyim!” diyerek, ezik ve mahcup, billurdan göz yaşlarını sana yolluyorlardı. “Nice az topluluklar vardır ki, çok topluluklara galip geldiler!” bir kez daha hakikat olacak mıydı? “Zafer kesin!” zannıyla, katar katar şarap yüklü atlarını geride tutan çağın Nemrut’u, nereden bilecekti, şarap lağımında boğulacağını!... Günün birinde bir senarist çıkar mıydı? Macarca, Çekçe, Fince, Rusça, Yunanca… nara atıp gayyaya yuvarlanan kiralık katillerle…. Türkçe, Zazaca, Kırmance, Arapça, Farsça… yakarışlarla Firdevs’e uçan alp yiğitlerin iklimler aşıp gelen nur halkalarını… bir sahnede gözler önüne serip, zaman ve mekan perdesini aralayan “yedinci sanat”ını beyaz perdede konuşturan! An olur; beyaz atınla, beyaz elbisenle, beyaz bir mektup bırakırsın; ak gönüllerden Akıncı yüreklere akarak, akın akın… Asırlardan asırlara… Kırk binlik orduna, uçsuz ovada Cuma kıldırmış; birazdan dünyayı terk edecek birinin haykırışıyla:
“Askerlerim! Yiğitlerim! Bugün burada ne emreden bir sultan, ne de emir alan bir asker vardır. Bugün ben sizlerden biriyim ve sizlerle birlikte savaşacağım.
Bugün burada Allah’tan başka bir sultan yoktur. Biz ne kadar az olursak olalım, düşman ne kadar çok olursa olsun, bütün müslümanların, zaferimiz için dua ettikleri şu anda, kendimi düşman üzerine atacağım. Ya zafer kazanırız, ya şehit olarak cennete gideriz.
İsteyen benimle gelsin, isteyen geri dönsün.” “ Ey askerlerim! Eğer şehit olursam bu beyaz elbise kefenim olsun. O zaman ruhum göklere yükselecektir.” “Yâ Rabb! Seni kendime vekil yapıyorum.
Azametin karşısında yüzümü yere sürüyor ve senin uğrunda savaşıyorum.
Ey Allah’ım! Niyetim halistir, bana yardım et. Sözlerimde hilaf varsa beni kahret.” demiştin de bir tek fert ayrılmamıştı, mertlik kafilesinden. Ortada ve en önde sen, cansiperane çarpışıyordun, namerte karşı. Komutandan ter akmayınca, askerden kan akar mıydı? Feda ettin kendini, tehlikeyi bertaraf ettin; sonra senden gelen bir sarma, bir dalmayla… bir bozgun, bir utanç kaldı, satılık beyinlere… İşgale gelenler, yürek fethini gördüler; mahcup, ama adam gibi adamlarla savaşmanın gururuyla… Ulaklar, zaferini okyanus ötelerine duyuruyor… Lahor çarşısında, Hindukuş zirvelerinde, Sibirya steplerinde, Kinşasa çöllerinde, Larnaka sahillerinde, Bilal’in ülkesinde, Sieera Leone’de…
sokaklar “Hak geldi, batıl yok oldu!” şuuruyla coşuyor; bin yıllık Konstantin iktidarı yer ile yeksan oluyordu. Kuzeye yöneliş seninle doruğa çıkmış; kıskaç daralmıştı. Senin davan ne ırk, ne toprak, ne de şöhretti. Eğer öyle olsaydı, beşte bir kuvvetinle, “görünmez kuvvetler” imdadına koşar mıydı?
“Ayrılıkta gazap, birlikte rahmet vardır!” şuuruyla, ayrıştıracak alt kimliklerinden sıyrılmış; kavmiyetçilikten haya etmiştin.
Seninle başlayan zulme karşı direniş muştusu, Anadolu’yu cahiliye enkazından kurtarmış; Trabzon, Çanakkale, Diyarbakır üçgeninde ırklar üstü bir medeniyetin tohumları atılmış… Söğüt ruhu, sınır tanımamış; Avrupa illerini imar edip, Boşnak, Pomak , Arnavut gönüllere deva olmuştu. Mohaç’ta sönen medeniyet meşalesini yakacak er, kim bilir hangi coğrafyadan atını sürmekteydi?
Tarık Sezai KARATEPE /haber hilal
ad ela soyad gülgören selim gülgörenin kardeşi
YanıtlaSilsüper bi şey bu site çok güzel tavsiye ederim herkeze resim de var yazıda
bn malazgirtden diLan malazgirtin tarihide kendisi gibi kayda değer ancak yeterli yatırım yapıldıqını zannedmiyorum.örnek vermem qerekirse malazgirtin muhteşem bir kalesi var ki tarihi olarakda cook değerli anca yıpranmıs ver öyle bi duru olmuski artık halk taşlarını evlerinde kullanır olmus .bn malazgirtin tarihine özel bir şekilde düzenlenmesini ve turistik bir yer haline getirilmesini cok istiyorum . umarım olur da x))
YanıtlaSil