MUSTAFA KÖSE
İ.Ü.S.B.F 84-85 MEZUNU ..
NEDEN BEKİRAĞA BÖLÜĞÜ ..
Benimde öğrenci olup, mezun olduğum İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler(ilk hali Bilimler) Fakültesi binası,ders gördüğümüz yerler, Osmanlının Tanzimat sonrası döneminde tarihi olayların yaşandığı, nezarethane ve cezaevi olarak kullanılan,siyasi mahkümların, aydınların, bürokratların,subayların hapis yattığı ifadeye alındığı ve de işkence yapıldığı bir zemindir, yerdir.
Cumhuriyet Türkiye'sinde siyasi sorunlar yaşanırken, mücadele eden, kimilerine göre haklı, kimilerine göre haksız hocalarımız, öğrencilerde 12 Martlar, 12 Eylüller bu çerçevede yaşanmıştır. Gençler birbirleriyle dövüşmüş,vurmuş vurulmuştur. Hocaları- mız kürsülerinden alınmış, görevlerine son verilmiş hatta terörle şehit edilmişlerdir. Bugünde siyasi ve rejim tartışmaları devam ederken, Ülke üzerinde iç ve dış güçlerce pek çok oyun sahnelenirken, Beyazıt Meydanından yürü, tarihi kapıdan geç, bahçe, merkez bina, Beyazıt kulesi ve de Bekirağa Bölüğü, aynı esrarlı ve meraklı soru...
İ.Ü.S.B.F., neden Bekirağa Bölüğü?
Bekirağa Bölüğünün tarihi binası, Tanzimatın ilanından(1839) yaklaşık 1,5 yıl önce İstanbul'a gelen 1809 dogumlu Gaspare Fossati (İtalyan Mimar) inşa etmiştir. Tanzimat yöneticileri, İstanbul'da modernizim projesini uygulamaya çalışırken özellikle mimarlık alanında ısrarcı oldular. Reşid Paşa'nın, ahşap yapıdan kagir yapıya geçme, yabancı mimar çalıştırma isteğini biliyoruz. Reşid Paşa ve arkadaşlarının etkinlikleri artınca, Fossati'yi İstanbul'da hazır bulduklarından ona önce kagir yapılar yaptırdılar ve Fossati, İstanbul'da kaldığı 21 yıl içinde şehrin silüetini değiştirdi, önemli eserler bıraktı. Fossatiye Osmanlılar tarafından yaptırılan ilk 2 yapıdan en önemlisi, Bekirağa Bölüğü diye tanıdığımız 250 kişilik askeri hastahanedir. Bab-ı Seraskerat'ta, yani Harbiye Nezaretinde şimdiki İstanbul Üniversitesi Merkez Binası alanında yapılan Bekirağa Bölüğü, tarihi yarımadanın sırtında, benzer yapı Rus Elçiliğinin karşısında, İstanbul'un 2. büyük Tanzimat dönemi yapısı olarak belirdi. Bu yapı daha sonra kışla ve Bekir Ağa'dan dolayı ünlenmiş tutukevi olarak kullanıldı. Bu işlevini 52 yıl boyunca (1870-1922) boyunca sürdürdü. İşkenceci Bekir Ağa'nın komutanlığı sırasında, adı İstanbul Muhafızlığı Dairesiydi. 2.Adulhamit döneminde muhaliflerin kapatıldığı bina, istibdatın sembolü idi. 1908'de 2. Meşrutiyetin ilanından sonra bu tutuklular serbest bırakılarak bu defa İttihat ve Terakki karşıtları kapatılmaya başlandı.
1918'de İttihat ve Terakki, 1. dünya savaşını ve iktidarı kaybetmesiyle roller yine değişti. Parti ileri gelenleri, tüm muhaliflerinin ihbarları, işgal kuvvetlerinin baskısı, Damat Ferit hükümetinin talimatlarıyla Bekirağa Bölüğüne doldurulmaya başlandı. Batılı devletlerin, Ermeniler'in, İttihatçı Muhaliflerinin talepleri ile, taraflı, savunma bile alınmayan Divan-ı Örfi Mahkemeleri kurularak, İttihatçılara Ermeni Tehciri olayları suçlamalarıyla idam dahil agır cezalar verilmeye başlandı. Bilahire çoğu önemli devlet adamı Malta adasına sürgüne gönderildiler. Neden sürüldüler?
Sürgün kararını hızlandıran neden, İstanbul'da Türk halkının yaptığı gösterilerdir. Teşkilatı-ı Mahsusa ileri gelenlerinden Albay Hüsamettin ERTÜRK'ün anılarında şöyle anlatılmaktadır:
''İzmir'in işgalini haber alan ve yer yer protesto mitinklerine kalkışan İstanbul halkı, evvela Fatih Belediye binası önünde toplanmış, sonra Bekirağa Bölüğü üzerine yürüye- rek siyasi mahkumları oradan kurtarmaya karar vermişti. Şehrin ana caddelerinde, her türlü toplantının idamla cezalandırılacagını ilan eden yaftalara rağmen Sultanahmet Meydanında yüzbine varan halk kitlesinin toplanmasını engelleyememişti. Meydanda konuşan Hatiplerin ateşi ile çoşan gençler divan yolu devamı Beyazıd Meydanına doğru yürüyüşe geçtiler ve Harbiye Nezaretinin demir kapılarını zorlamaya başladılar. Bekirağa Bölüğü açılmak üzereydi ki, Sultan ve Halifenin orada bulundugu haberi yayıldı ve kalabalık durdu. Ancak siyasi tutukluların İstanbul'da daha fazla barındırılamıyacagı anlaşılmıştı. Boğazlıyan Kaymakamı Kemal Beyi'in idamından sonra halkın yeniden galeyana kapılacagını düşünen İngilizler, Ermeni tehcir ve taktiline iştirak etmiş asker ve sivil mevkufların cümlesini Malta'ya gönderme kararı aldılar.''
Kurtuluş Savaşımız boyuncada İstanbul'da işgal güçlerine karşı direnenler Bekirağada tutuklanıp, zindanlarını doldurdular.
Bekirağa Bölüğünde'ki TEŞKİLAT:
Aslında o günlerde hapsedilen İttihatçılar, vatanın işgalden kurtulması için, kendi maceraperestliklerinin de rol oynadıgı felakete, çare aramaktan vazgeçmediler. Mustafa Kemal Paşa, o günlerde İstanbul'da faaliyet içindedir. Şişli'deki evde toplantılar yapılmaktadır. Çıkış yolu arıyan bu insanların öyle kolay kolay teslim olmak niyetleri yoktur. Bekirağa Bölüğünde de zaman zaman Mustafa Kemal'in adı geçmektedir. Acaba kendilerini ziyarate gelecek midir? Aslında Bekirağa Bölüğü'nün kapılarını içerdekiler gibi, İttihatçı Subaylar tutmuştur. Komutanları Ali Bey ve görevli Şadi Bey, İttihatçıydı ve haberleşme sağlıyorlardı. Ve o geldi; Mithat Şükrü, Hüseyin Cahit, Ziya Bey(GÖKALP), Tevfik Rüştü Bey, Mahmut Kamil Paşa, Süleyman Numan Paşa Mustafa Kemal'le aynı masadaydılar. Uzunca görüştüler.
M.Kemal Paşayı, Kumandan Ali bey ve Şadi Bey uğurladılar. Gidince;
Bey, Kumandan Yarbay Ali Bey'e,___Birşeyler mi oluyor?
Ali Bey:___Bir şeyler olacak Şadi Bey, ötesini sorma...
Şadi Bey:___Emredersiniz.
Aslında çok şeyler oluyordu. Ordusunun büyük kısmını kaybetmiş, halkı hasta aç ve perişan Ulus, esareti reddediyor, İstiklali tam bir ülke için Kuva-yi Miliye direnişi ülkenin dört bir yanında başlıyordu. İstanbul'da Teşkilat-ı Mahsusacıların önderlik ettiği gizli teşkilat 'Karakol' faaliyete başlıyor, Anadolu'ya Subay ve silah sevkiyatı gerçekleş- tiriyor. İşgalcileri izliyor, yer yer silahlı saldırılar gerçekleştiriyordu. Daha sonra M.M. Teşkilat ve Grubuyla faaliyetler ülke geneline yayılıyor, Müdafaa-i Hukuk Teşkilatlanmalarıyla da tam bağımsızlıkçı, Mandayı reddeden örgütlenmeler halkı bilinçlendiriyor, örgütlüyordu. Milli Kuvvetler, Sevr'i, Emperyalistlere yırttırıp, Atatürk'ün önderliğinde yeni Türkiye Cumhuriyetini, diğer Mazlum Uluslar'a örnek, bugünde Küresel Emparyalizmi ürküten, onbinlerce şehit pahasına kurdular.
Sahi ne demiştik?
NEDEN BEKİRAĞA BÖLÜĞÜ !
Kaynakça:
1-SORGUN,Taylan - Bekirağa Bölüğü ve Mütareke Dönemi
2 - ŞİMŞİR, Bilal N., Malta Sürgünleri ..
28.12.2008 -SAMSUN ..
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
http://www.mulkiyeweb.com/milli_sehit.php
Milli Şehidimiz ..
Birden, meydana toplanmış büyük bir kalabalık gördü. Ne var, ne oluyor, diye merâk etti. Kalabalığın arasına sokuldu. Tiplerinden, konuşmalarından, meydanı dolduranlardan çoğunun Ermeni olduğu anlaşılıyordu. İçlerinden birine sordu:
- Bu kalabalık nedir, bir şey mi var?
- Bir adam asıldı, ona bakıyoruz!
Bu cevâbı duyan Ârif Bey, birdenbire irkildi ve kalabalığı yararak, önüne çıkanları ite kaka sehbâya doğru yaklaştı. Sehbâda sallanan, oğlu Kemâl Bey'in cesediydi. Bir feryâd kopararak yığıldı. İ'dâmda hazır bulunmak üzere Bayazıt'a gelmiş olan Merkez Kumandanı Osman Şâkir Paşa, o tarafa doğru koştu. Ârif Bey'in perîşân hâlini görünce sordu:
- Kimsiniz?
Yaşlı adamın ağzından bir inilti çıktı:
- Babasıyım...
Osman Şâkir Paşa birden kıpkırmızı kesildi, titremeye başladı:
- Emriniz?
- Evlâdımı bana veriniz!
Derhal emir verildi. Kemâl Bey'in cesedi sehbâdan indirildi. Bahtsız baba hıçkırıklar içinde sarsılarak, oğlunun henüz tamâmiyle soğumamış cesedine kapandı.
Tesalya'nın Yenişehir eşrâfından Ârif Bey, evlâdının cesedini Kadıköyü'ne, teyzesi İsmet Hanımın evine nakletti.
Ertesi gün, bütün Istanbul ayaklanmıştı. Özellikle yüksek tahsîl gençleri cenâze evinin önünü doldurmuştu. Üzerinde "Türk'lerin büyük şehîdi Kemâl Bey" yazılı bir çelenk getirmişlerdi.
Cenâze merâsimi, terör ve baskıya rağmen, çok mânâlı oldu. Kadıköy İtfâiye Karakolu önündeki bir takım asker, cenâze geçerken, kendiliğinden selâm durdu. Her adımda kalabalıklaşan cenâze alayının geçtiği sokaklardaki evlerden kadınlar hıçkırarak göryaşları ile mâteme iştirâk ettiler. Tâbût, gençlerin elleri üzerinde, muhteşem bir kalabalıkla Kuşdili'ne, Mahmud Baba Türbesi'ne götürüldü. Kemâl Bey'in oğlu Adnan orada gömülüydü. Artık baba-oğul, yanyana yatacaklardı.
Cenâzenin başucunda konuşanlar genç, milliyetçi öğrencilerdi. Bir tıbbîyeli gencin feryâdını, arkadaşları gözyaşları içinde dinlediler:
Kemâl! Sen, şu anda toprağa verdiğimiz bir çiçeksin. Orada büyüyecek dalların o kadar dikenli olacak ki, seni bu âkıbete lâyık görenlerin hepsini param parça edecektir. İntikâmın behemahâl alınacaktır.
İddia
Fâciâ 1919 şubatında başlamıştı. Boğazlıyan Kaymakamı ve Yozgat Mutasarrıf Vekili olan Kemâl Bey, Ermeni tehcîrinde ölümlere sebebiyet verdiği iddiâsı ve i'dâm isteği ile yargılanacaktı. Kemâl Bey, aynı iddiâ ile, önce Yozgat İstinâf Mahkemesinde yargılanmış ve berâat etmişti. Şimdi, bu mahkemenin verdiği karar dikkate alınmıyor, yeniden Dîvân-ı Harb önüne çıkarılıyordu.
Devir öyle bir devirdi ki, Kemâl Bey'i savunacak bir avukat bile bulmak zordu. Fakat Saadeddin Ferîd Bey adında cesâret sâhibi bir dâvâ vekîli gönüllü olarak, Kemâl Bey'in müdâfaasını üzerine aldı.
Yozgat'ta berâat ettiğini ileri süren Kemâl Bey'in yeniden yargılanmasına karar veren Dîvân-ı Harb'in başkanlığını Hayret Paşa yapıyordu.
Dîvân-ı Harb savcısı Sâmi Bey görüşünü kısaca anlattı:
"Yüksek mahkeme hey'eti, devletin ve milletin temiz alnına sürülmüş olan lekeyi ancak bir şekilde temizleyebilirdi. Herkesçe bilinen fâciâlara ve mezâlime sebep olanlar hakkında kânûnî gereklerin yapılmasıyla, yüzyıllardan beri Osmanlı saltanatında refâh ve saâdet içinde yaşayan gayr-ı müslim unsurların sebeb oldukları olaylar, idârî hatâlardan çok dış te'sîrlerden doğmuştu.
Dosyalardan ve yabancı basından aldığı bilgilere göre, Ermeniler çok iyi hazırlanmış teşkîlâtlarıyla Osmanlı vilâyetlerinin en önemli ve sınır bakımından en tehlikeli bölgelerinde birtakım mühim hareketlerde bulunmuşlardı. Bunun üzerine Savaş Hükûmeti 1331 senesi Mayısında tehcîre başvurmuş ve yanlış bir düşünceyle bu işi çocuklara ve kadınlara kadar yaygınlaştırmıştı. İşte bu tedbîrsizlik sebebiyle, bâzı kimseler şahsî çıkarlarını düşünerek bilinen fâciâları meydana getirmişlerdi".
Boğazlıyan Kaymakamı Kemâl Bey de, savcıya göre, bunlardan biriydi ve en şiddetli cezâya çarptırılması lâzımdı.
Şahitler
Ondan sonra, nereden çıktıkları bilinmeyen bir sürü şâhit, Kemâl Bey'in yaptıklarını bir bir sayıp dökmeye başlamışlardı. Şâhitlerin çoğu komitacıydı. Başka komitacılar da, Istanbul'da buldukları küçük Ermeni çocuklarını dahi mahkemeye getiriyor, şâhit olarak dinletiyorlardı. Mahkeme heyeti, bunların hepsini sabırla ve dikkatle dinliyordu.
Azgın bir iftirâ kasırgasının orta yerinde yapayalnız kalmış olan Kemâl Bey, kendisini uzun uzun savunmaya bile lüzum görmüyordu:
- Hepsi yalandır, diyordu, hepsi uyurmadır. Reis Paşa, ben ne bunlann dedikleri Keller (şimdiki Yenipazar) köyüne gittim, ne de oradan geçtim. Burada vuku' bulduğunu söyledikleri cinâyetlerden de haberim yok. Hele, parmaktan çıkmayan yüzüğü almak için kol kesmek. Ricâ ederim, bu vahşeti kim yapar? Bu derece t,en'î bir it,i yapacak bir insan tasavvur edemiyorum. Esâsen hiçbirini isbât edemezler. Çünkü hepsi iftirâdan ibârettir. Benim haberim olmadan birt,ey olmut,sa bilmem. Fakat bana bu ana kadar bu mevzu'da hiçbir t,ikâyetçi gelmemit,tir. Y'lk defâ burada, mahkeme huzûrunda bu şikâyetlerle karşılaşıyorum.
Kemâl Bey'in yanıldığı bir nokta vardı. Parmaktan çıkmayan yüzüğü almak için kol kesecek kadar kimsenin alçalacağını zannetmiyordu. Van'ın Zeve köyünden Kıymet Başıbüyük'ün çok sonraları târîhin kanlı vesîkaları arasına girecek şu ifâdesini elbette ki bilmiyordu:
"Ermeni komitacıları hâmile kadınların karnını süngü ile yırtıp çıkardıkları çocukları yine süngülerinin başında oynatıyorlardı. Kadın ve kızların kollarındaki altın bilezikleri almak için çok kolay bir usûl bulmuşlardı. Hemen kasaturayı alıp kolu tamâmen kesiyorlar, ondan sonra da bilezik veyâ yüzük gibi ziynet eşyâlarını alıyorlardı".
Ne garîb ve acı bir tecellî idi ki, bu vahşeti yapan Ermeni komitacılarının yerine mâsum bir Türk idârecisi aynı suçla suçlanarak yargılanıyor ve Ermeni komitacıları da bu zavallının mutlaka asılması, hem de yine bir Türk mahkemesi tarafından verilecek karârla asılması için tanık mevkiine oturuyorlardı.
Ve Dîvân-ı Harb savcısı soruyordu:
- Demek ki, sizin oradan geçen muhâcir kafîleleri bir taarruza uğramamışlardır.
- Yoktur böyle birşey... Hayır, kat'iyyen haberim yok!..
Ermeni şikâyetçilerden biri hemen atılıyordu:
- Nasıl olur efendim? Keller köyünde yüzlerce ceset bulunmuştur. Bu sefer Reis soruyordu:
- Bakın ne diyor? Bu kadar büyük vukûat olsun da mutasarrıfın, kaymakamın haberi olmasın, olur mu?
- Yoktur Paşam... Bunların var demesiyle yok olan bir şey var olmaz.
Bu sırada, mahkeme salonunu doldurmuş olan ve çoğunu Ermeni komitacılarının teşkîl ettiği kalabalık kahkahalarla gülmeye başlıyordu.
Müdafa
Nihâyet dâvâ vekîli Saadeddin Ferîd Bey'in müdâfaasından sonra söz Kemâl bey'e veriliyordu:
- Düne kadar bir hâkimler hey'eti hâlinde olan sizler, bu dakîkada bir târîh mahkemesi sıfatını almış bulunuyorsunuz.
Ermeniler tarafından öldürülen dindaşlarının ve soydaşlarının mâtemi Müslümanların yüreklerini sızlattığı ve her gün gelen kara haberlerin halkı tahrik etmekten geri kalmadığı mâlûmdur. Ermeniler ise Rus ordularının kâh önüne geçerek kâh arkasında kalarak, ekseriyâ memleketin asker kuvvetinden mahrûm kalmasına güvenerek fâciâlar meydana getirmekten çekinmiyorlardı. İddiâ edildiği gibi, Yozgat vilâyeti dâhilinden sevkedilen bâzı Ermeni muhâcir kâfilelerine, Ermenilerin Müslümanlara revâ gördükleri fecâate şâhit olmuş bazı asker kaçaklarının tecâvüzü ihtimâl dahîlindedir.
Ancak savaşta yenilişimizin aleyhimizde meydana getirdiği hezeyânı durdurmak maksadiyle, iddiâ makâmının da isteği üzere, kurbanlar verilmesi bir siyâset îcâbı sayılıyorsa, bu kurban ben olamam. Siz kurban seçmekle değil, ancak hak ve adâletle hüküm vermek vicdanî görevi taşıyan bir yüksek hey'etsiniz. Mutlakâ kurban aranıyorsa herhalde, bütün bu işlerin tertipçisi ve idârecisi olarak benim gibi küçük bir me'mur bulunacak değildir."
Bu müdâfaaya karşı, Reis:
- Kemâl Bey, diyordu, emîn olun, mahkeme, hükmünü hiçbir harîcî hisse kapılmaksızın, sırf kanâat-ı vicdâniyesine istinât ederek verecektir.
Halbuki, Kemâl Bey'in mutlaka asılması için Fransız ve İngiliz işgâl kumandanlarının, Ermeni komitacılarının ve Ermeni Patriği Zaven'in ağır baskısı devâm etmekteydi.
Bunun üzerine, Dîvân-ı Harb Reisi Hayret Paşa, Sadrâzâm Ferid Paşa ile yaptığı şiddetli bir münâkaşadan sonra istîfâsını veriyordu. Yerine de "Nemrut" lâkâbı ile tanınmış Kürt Mustafa Paşa tâyîn olunuyordu.
Karar
Mahkeme, artık mahkeme olmaktan çıkıyor, evvelden verilen bir emrin yerine getirilmesine me'mur bir hey'et hâlini alıyordu. Kemâl Bey, Nemrut Mustafa Paşa'ya da:
- Ben emir aldım, diyordu, bir me'mur aldığı emre itâatle mükelleftir. Ben sürgün olarak kasabadan çıkarılanlara en insânî harekette bulundum. Nitekim şimdi de hiçbir vicdan azâbı duymuyorum.
Nemrut Mustafa, oturduğu yerden doğrularak Kemâl Bey'e bağırıyordu:
- Kış kıyâmette bu kadar insanı, çoluk çocuğu ile dağlara, yaylalara sürerken Allah'tan hiç korkmadın mı? Bir gün senden bunların sorulacağını düşünmedin mi? Hem üstelik jandarmalara onları süngülenmesini de emretmişsin, ne dersin?
- Hayır, bunu aslâ kabûl etmem. Ben kimsenin ölümü için emir vermiş bir adam değilim.
- On binlerce zavallıyı, kadın, çocuk demeden, bu Allah'ın kışında, soğukta, dağ başlarında yürütmek, sanki süngülemekten daha mı iyidir? Üstelik, sen bir idâre âmirisin, bunları senin himâyene vermişlerdir.
Sonra sesini daha da yükselterek soruyordu:
- Memleketimiz dâhilinde yaşayan vatandaşları, birini diğeri üzerine sevkederek can ve mal tecâvüzüne teşvik etmenin cezâsı nedir, bilir misin?
- Îdâmdır Paşam...
- Kendi hükmünü kendi ağzınla verdin Kemâl Bey, biz de senin için bu karâra varmıştık.
Jandarma Kumandanı Binbaşı Tevfik Bey'e de 15 yıl hapis cezâsı verilmişti.
İnfaz
" Gerçekten, îdâm kararı önceden hazırlanmıştı bile. Mahkeme sona erer ermez, hazır olan karar, tasdîk edilmek üzere Saray'a gönderildi. Ancak Pâdişâhın bu husûsta tereddüt göstermesinden kuşkulananlar vardı. Bunlar Dâhilîye Nâzırı Mehmet Ali Bey, Adliye Müsteşarı ve İngiliz Muhibleri Cem'iyeti'nin Reisi Said Molla idi.
Bu iki adam, Dâmad Ferid Paşa'yı alelacele Saray'a gönderdiler.
Sultan Vâhideddin, karârın tasdîki için Şeyhülislâmdan fetvâ istedi. Şeyhülislâm Mustafa Sabri Efendi, "Kemâl Bey hakkında istenilen fetvâ değildir. 'Kazâya' âittir, benim ise kazâya yetkim yoktur" mütâlâasında bulunarak fetvâ vermekten kaçındı. Pâdişâh ısrâr edince, umûmî mâhiyette "Bir Müslümanın, Müslüman olmayan birini öldürmesi hâlinde îdâma cevâz verildiği, ancak bu hükmün verilmesi için, öldürülenin yaralayıcı bir âletle yaralanması ve ölmesinin, bunun üzerine mir'asçılarının "kısas" istemelerinin şart olduğunu bildirdi. Fakat, Pâdişâhı tatmîn için bir not eklemeyi de ihmâl etmedi. Bu notta, Divân-ı Harb-i Örfî tarafından ölüme mahkûm edilen Kemâl Bey'in muhâkemesi hak ve adâlete uygun yapılmış olduğu takdîrde, îdâm hükmünün muvâfık bulunduğu, açıklanıyordu.
Bu fetvâ Saray'ı tatmîn etti. İrâde hazırlandı, imzâlandı. Îdâm için gerekli tedbîrler alındı, hazırlıklar yapıldı. Sehbâ kuruldu.
Kemâl Bey'in olup bitenden haberi yoktu. Bekirağa Bölüğü'nde, tutuklu arkadaşlarıyla oturmuş, konuşuyordu. Birden dışarı çağırdılar ve hemen yakalayıp Bayazıt Meydanı'na çıkardılar.
Ermeni komitacıları, mahkemeyi ve infâz için harcanan gayretleri adım adım tâkîb ediyorlardı. Istanbul'un çeşitli semtlerinden pek çok serserî Ermeni'yi meydana toplamışlardı.
Istanbul'un Müslüman halkı da için için kaynıyordu. Günlerden beri bu dâvâ ile meşgûl olanların kulaklarında acı haber bir anda dolaştı:
Kemâl Bey'e îdâm vermişler. Bu akşam asacaklarmış, Bayazıt'ta.
Halk, akın akın Bayazıt'a koşuyordu. Teşkîlât-ı Mahsûsa'nın ve o zamanki M.M. grubunun mensûbları da Bayazıt'ta bulunuyorlardı. Herkes birbirine soruyordu:
- Niçin böyle karanlığa bıraktılar?
- İşlerine öyle geliyor da onun için!
Meydanda olduğu kadar, yollarda ve meydana bakan damlarda da mahşerî bir kalabalık vardı. Îdâm sehbâsı, o zaman Harbiye Nezâreti'nin girişi olan, daha sonraları uzun yıllar rektörlük makâmı olarak kullanılacak küçük binânın önüne kurulmuş, etrâfı jandarma ve polis kordonu altına alınmıştı. İngiliz ve Fransız askerî birlikleri de binânın önünde duruyorlardı.
Güneş yavaş yavaş gurûb ediyor, pembe bir renk Süleymâniye tarafını kaplıyordu. Ne tezat! Türk'ün bu muhteşem yapısı ve bu küçülüş, bu eziliş, bu yok oluş tablosu birbirine ne kadar yakındı. Dalgalanan kalabalık bir anda sustu. Bir zafer tâkı gibi süslü Harbiye Nezâreti kapısından çıkan bir müfreze süngülü askerin ortasında Kemâl Bey geliyordu.
Yüzü solgun bir renk almıştı. 35 yaşlarındaydı. Îdâm mahkûmlarına mahsûs beyaz gömleği giymiş, ağır ağır yürüyordu. Metindi. Mukadderâta teslîm olmut, gibiydi.
Son Söz
Son sözü soruldu. O zaman, Kemâl Bey, halka hitâb etti:
- Sevgili vatandaşlarım! Ben bir Türk me'muruyum. Aldığım emri yerine getirdim. Vazîfemi yaptığıma vicdânım emîndir. Sizlere yemîn ederim ki ben mâsumum, son sözüm bugün de budur, yarın da budur. Ecnebî devletlere yaranmak için beni asıyorlar. Eğer adâlet buna diyorlarsa, kahrolsun böyle adâlet.
Heyecandan boğulan çâresiz halk bir ağızdan cevâb veriyordu:
- Kahrolsun böyle adâlet!
- Benim sevgili kardeşlerim, asîl Türk milletine çocuklarımı emânet ediyorum. Bu kahraman millet, elbette onlara bakacaktır. Allah vatan ve milletimize zevâl vermesin, Âmin!
Halk hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Meydan tam bir mâtem havasına bürünmüştü. Manzarayı küçük köşkün pencerelerinden seyreden Said Molla'nın cellâtlara emri, Kemal Beyin sözlerin bastırıyordu:
- Söyletmeyin bu alçak herifi! Hemen asın bu köpeği! Ne duruyorsunuz, it oğlu itler!..
Kemâl Bey, bu mazlûm Türk evlâdı, iskemlenin üzerinden kendini boşluğa bırakmadan birkaç kelime daha söylemek imkânı buluyordu:
- Borcum var, servetim yok! Üç çocuğumu millet uğruna yetim bırakıyorum. Yaşasın millet!
Kemâl Bey'in cesedini, beyaz bir kâğıt gibi, sehbâda sallanırken gören Ermeni komitacıları sevinç çığlıkları atarak alkışlamaya başlamışlardı. Azgınlıkları son hadde varmıştı.
Fakat, süngü takmış jandarmaların üstlerine yürüdüğünü görünce seslerini kesip dağılmaya başladılar. Artık yapacakları bir şey kalmamıştı zâten. Yapacaklarını yapmışlardı.
O gece, köşebaşlarını İngiliz ve Fransız askerlerinin makinalı tüfeklerle tuttuğu Istanbul'un üzerine inen karanlık perde, Türklük nâmına utanç verici, felâket dolu bir güne son veriyordu.
Tarih 10 Nisan 1919'du.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
BU VATAN KURTULMAZ !!
YENİ ŞEHİTLER İSTER ..
---------------------------------------------------------
--~--~---------~--~----~------------~-------~--~----~
Bu grubun hiç bir siyasi oluşum ,parti, vakıf, örgüt, dernek veya benzeri yapılanmalarla alakası yoktur.Aynı zamanda onlara uzaklığı veya yakınlığıda bulunmamaktadır...
Müslüman Anadolu İnsanının Tarafında yer alan Gerçek Vatanseverliği ilke edinmiş ,Anti Emperyalist HABER BİLGİ PAYLAŞIM STANDIDIR.."
*Grupta yayınlanan yorum ve yazılardan yazarları sorumludur.Ayrıca harici linklerden de Anadolu Haber Günlüğü Mesul değildir...
-----------------------------------------------------------------....
"ANADOLU HABER GÜNLÜĞÜ" Haber Bilgi Paylaşım grubu.
Bu gruba posta göndermek için , mail atın : anadoluhaber@googlegroups.com
Bu gruba üyeliğinizi sonlandırmak için şu adrese e-posta gönderin: anadoluhaber-unsubscribe@googlegroups.com
Daha fazla seçenek için, http://groups.google.com/group/anadoluhaber?hl=tr
adresinde bu grubu ziyaret edin
-~----------~----~----~----~------~----~------~--~---
0 yorum:
Yorum Gönder
Yorumlarınızda Kişilik haklarına saldırı,küfür ve benzeri ifadeleriniz yayınlanmamaktadır.Yorumları yazarken İsminizi belirtmeniz önemle duyurulur.