Balıkesir’de Ali Şuriri İlkokulu karşısındaki boşlukta eski ayakkabı tamircisi, kır, pala bıyıklı bir ihtiyar olan Cevdet (Alkalp) dede vardı. Bir akşamüstü konu Çanakkale’ye gelince ağlamaya başladı. Ve devam etti

Rahmetli babam, Hafız Ali Çanakkale’de kaldığında anamın karnında yedi aylıkmışım. O’nu hiç tanımadım. Bir fotoğrafı bile yoktu. O günler çok zor günlerdi. Seferberliğin sıkıntıları, Kuvay-i Milliye zamanı, işgal yılları, kurtuluş, yokluk, sıkıntı, çocukluğumuz hep ekmek peşinde sıkıntıyla geçti.

Ama anam, benim çocukluğumdan itibaren her sokağa çıkışta, her nereye giderse yanıma gelir ve;
—Oğlum ben pazara gidiyorum. baban gelirse beni hemen çağır ha..!

—Ben teyzenlere gidiyorum. baban gelirse beni hemen çağır ha..!

—Ben komşulara gidiyorum. baban gelirse beni hemen çağır ha..!
Derdi.Anam babamı bekledi durdu. Büyüdüm, dükkân açtım. annem yine her bir yere gidişte dükkâna gelir, gideceği yeri söyler ve “baban gelirse beni çağır ha..!” diye eklerdi.
Aradan yıllar geçti. Anacığım ihtiyarladı. gene hep değneğini kaparak bana gelir ve : “Baban gelirse beni çağır ha..!” diye tembihlerdi.
Günü geldi ağırlaştı. Ölüm döşeğinde bizimle helalleşti. “Bana iyi baktınız, hakkınızı helal edin.” diyerek bana döndü yavaşça:
“Baban gelirse, o’na annem hep seni bekledi de” dedi.
Birden irkilerek doğruldu ve kapıya doğru gülümseyerek,
“Hoş geldin bey, hoş geldin…” diyerek ruhunu teslim etti.